Het sprookje van Roodkapje
Er was eens een meisje dat Roodkapje heette en die bijnaam had omdat ze van kleins af aan graag hoeden en capes van deze kleur droeg.
Op een dag vroeg zijn moeder:
– Schatje, je grootmoeder is ziek, dus ik heb die snoepjes in de mand klaargemaakt. Kun je het naar haar huis brengen?
– Natuurlijk, mama. Het huis van oma is heel dichtbij!
– Maar wees heel voorzichtig. Praat niet met vreemden, vertel ze niet waar je heen gaat en stop nergens voor. Ga langs de rivierweg, want ik hoorde dat er een hele boze wolf op de bosweg zit, die iedereen verslindt die voorbij komt.
– Oké, mama, ik neem de rivierweg en ik zal alles goed doen!
En zo was het ook. Of bijna, omdat het meisje bloemen aan het verzamelen was in de mand voor oma, en afgeleid werd door de vlinders, waardoor ze zonder het te beseffen het rivierpad verliet.
Zingend en bloemen plukkend, merkte Roodkapje niet eens hoe dichtbij de wolf was...
Ze had nog nooit een wolf gezien, laat staan een grote boze wolf. Hij schrok toen hij hoorde:
– Waar ga je heen, mooie meid?
– Ik ga naar oma’s huis, die in het eerste huis woont net voorbij de bocht in de rivier. En wie ben jij?
De wolf antwoordde:
– Ik ben een engel van het bos, en ik ben hier om kleine kinderen zoals jij te beschermen.
- Oh! Geweldig! Mijn moeder zei dat ik niet met vreemden mocht praten, en ze zei ook dat er hier een grote boze wolf rondloopt.
– Niets – antwoordde de wolf – je kunt kalm blijven, ik zal doorgaan en elk gevaar dat onderweg is, wegnemen. Het helpt altijd om met de bosengel te praten.
– Hartelijk dank, engel. Zo hoeft mama niet eens te weten dat ik per ongeluk de verkeerde weg ben ingeslagen.
En de wolf antwoordde:
– Dit zal voor altijd ons geheim zijn…
En hij rende vooruit, lachend en denkend:
(Die idioot weet van niets: ik ga bij oma liggen en al haar snoepjes opeten.
…Uhmm! Wat heerlijk!)
Bij oma's huis aangekomen klopte de wolf op de deur:
– Oma, ik ben het, Roodkapje!
– Je mag binnenkomen, mijn kleindochter. Trek aan de grendel en de deur gaat open.
– de wolf kwam binnen en sloot oma op in de kast, waarna de wolf oma's kleren en bril aantrok en op haar plaats ging liggen.
Bij oma's huis aangekomen klopte Roodkapje op de deur:
– Oma, ik ben het, Roodkapje!
– Je mag binnenkomen, mijn kleindochter. Trek aan de grendel en de deur gaat open.
Het meisje dacht dat haar grootmoeder echt ziek was, dat ze niet eens opstond om de deur open te doen. En spreken met die vreemde stem...
Hij ging naar bed en zag dat oma erg ziek was. Zonder oma's muts, oma's bril, oma's dekbed en bed zou ze denken dat ze niet eens haar grootmoeder was.
– Ik heb deze bloemen meegenomen en de snoepjes die mama heeft klaargemaakt. Ik wil dat je snel beter wordt, oma, en dat je weer je gebruikelijke stem hebt.
– Dank je, mijn kleindochter (zei de wolf, zijn stem vermomd als donder).
Chapeuzinho kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg:
– Oma, je ziet er zo anders uit: waarom zijn je ogen zo groot?
– Het is om beter naar je te kijken, mijn kleindochter.
– Maar oma, waarom is die neus zo groot?
– Het is om je beter te laten ruiken, mijn kleindochter.
– Maar oma, waarom zijn uw handen zo groot?
– Ze moeten je beter strelen, mijn kleindochter.
(Op dat moment vond de wolf het spel al saai en wilde hij meteen zijn toetje opeten. Dat meisje bleef maar vragen...)
– Maar oma, waarom zo’n grote mond?
- Wil je het echt weten? Het staat op het punt je op te eten!!!!
- Wauw! Hulp! Het is de wolf!
Het meisje rende schreeuwend weg, terwijl de wolf vlak achter haar aan rende, vlakbij, en er bijna in slaagde haar te vangen.
Gelukkig kwam er net op tijd een groep jagers voorbij, en hun geschreeuw trok zijn aandacht.
De jager bond de wolf vast en bevrijdde oma uit de kast.
.
- In leven! Grootvader!
En iedereen vierde de verworven vrijheid, zelfs oma, die zich niet meer herinnerde dat ze ziek was, ging op pad.
De grote boze wolf is al gearresteerd. Nu is alles een feestje: ik kan op vlinders jagen, ik kan in het bos spelen.”
Het sprookje van Roodkapje
