Sprookje de drie biggetjes
Er was eens een zeug die drie biggetjes had. Ze was oud en kon haar kroost niet onderhouden, dus stuurde ze ze weg om hun geluk te zoeken.
Het eerste varkentje liep en liep totdat hij een man vond die een bundel stro droeg, en hij zei tegen hem:
‘Alsjeblieft, boer, geef me wat van dat stro, zodat ik mijn huisje kan bouwen.’
De boer, die een goed hart had, deed dat en gaf hem een flinke hoeveelheid stro. Het varkentje verspilde geen tijd en al snel was zijn huis klaar.
Maar al snel kwam er een wolf, klopte op de deur en zei:
"Klein varkentje, klein varkentje, laat me binnen."
Luisteren Hierop antwoordde het varkentje:
‘Nee, nee, gezien de haren van mijn baard, je gaat hier niet naar binnen.’
De wolf, onaangedaan door het antwoord, antwoordde:
"Dan zal ik blazen, en ik zal hijgen, en ik zal je huis uit elkaar blazen."
En het blies, blies, blies, blies, het huis ging de lucht in. Het varkentje was echter snel en rende zo snel het bos in dat, hoe hard hij ook probeerde, de wolf hem niet kon vangen.
Het tweede varkentje vond een man met een bos gaspeldoorn en zei:
‘Alsjeblieft, beste man, geef me wat van die brem, zodat ik mijn huisje kan bouwen.’
De man deed dat en het varkentje bouwde snel zijn huisje.
Maar het duurde niet lang voordat de wolf verscheen en zei:
"Klein varkentje, klein varkentje, laat me binnen."
‘Nee, nee, gezien de haren van mijn baard, je gaat hier niet naar binnen.’
"Dan zal ik blazen, en ik zal hijgen, en ik zal je huis uit elkaar blazen."
En hij blies, blies, snoof, snoof en het huis werd opgeblazen, maar net als zijn broer was dit varkentje ook behendig, of was deze behendigheid gewoon het natuurlijke overlevingsinstinct? Ik weet het niet, wat ik wel weet is dat hij als een gek het bos in rende en de wolf weer zo zijn buik niet kan vullen met de biggetjes. familie!
Het derde varkentje liep langs zijn pad toen hij een man tegenkwam die stenen aan het maken was, en hij zei:
‘Alsjeblieft, beste man, geef me wat van die stenen zodat ik mijn huisje kan bouwen.’
De man had nog genoeg over en gaf het varkentje graag veel stenen. Tevreden probeerde het varkentje al het materiaal dat hij had ontvangen te verzamelen toen zes twee broers huilend en getraumatiseerd uit het bos tevoorschijn kwamen.
“Wat is er gebeurd, kleine broeders”, vroeg hij hem, “waarom zoveel verdriet?”
En de twee ongelukkigen vertelden alles wat hen was overkomen: de wolf, hun verwoeste huizen en het voornemen van de wolf om er zijn lunch van te maken.
"Maak je geen zorgen meer, broeders, ik heb stenen, dit materiaal is sterker en steviger, we gaan er ons huisje van maken, en de wolf zal het niet kunnen vernietigen!"
Zonder tijd te verspillen probeerden ze hun solide huisje te bouwen. Het duurde niet lang voordat de wolf weer verscheen, en net zoals hij bij de andere twee biggetjes had gedaan, zei hij:
"Klein varkentje, klein varkentje, laat me binnen."
‘Nee, nee, gezien de haren van mijn baard, je gaat hier niet naar binnen.’
"Dan zal ik blazen, en ik zal hijgen, en ik zal je huis uit elkaar blazen."
En hij blies, en hij blies, en hij blies, en hij pufte, en hij blies, en hij blies nog meer, totdat hij blauw in zijn gezicht werd en zijn adem verloor, maar het huis viel niet. Toen besefte hij dat dit huis sterker was en dat het niet uitmaakte hoeveel hij blies, maar dat hij het niet zou kunnen vernietigen. Hij zette zijn hoofd aan het werk en nam er een, en zei:
'Klein Varkentje, ik wil je vriend zijn, en om het te bewijzen bied ik aan je te laten zien waar er iets prachtigs is veld van rapen.”
“Waar is dit veld?” vroeg het varkentje.
'O, in de landen van meneer Jacob, en als je morgenochtend klaar bent, zal ik je komen halen; We kunnen samen rapen gaan plukken en veel plezier hebben.’
“Oké”, antwoordde het varkentje, “dat is afgesproken. Hoe laat kom je langs?”
"Oh, zes uur, oké?"
Het varkentje stond om vijf uur 's ochtends op, terwijl het nog donker was, zei tegen zijn broers dat ze heel stil moesten blijven en zich in huis moesten verstoppen, en ging naar het raapveld, voordat de wolf arriveerde, die om zes uur arriveerde. Daar pakte hij alles wat hij wilde en rende terug naar huis, waar hij zichzelf stevig opsloot.
Om zes uur stipt klopte de wolf op de varkensdeur:
“Klein varkentje (de wolf wist niet dat de twee overlevenden er waren!), ben je er klaar voor?”
Het varkentje antwoordde: “Klaar? Ik ben weggegaan en ben teruggekomen, en ik heb een pot vol rapen voor het avondeten.'
De wolf was woedend, maar hij zou niet zo snel opgeven en zei: "Varkentje, ik ken een plek vol appelbomen."
“Waar?” vroeg het varkentje.
‘Daar op de open plek bij het meer,’ antwoordde de wolf. 'En als ik me niet vergis, kom ik je morgen om vijf uur halen, zodat we wat appels kunnen plukken.'
De volgende ochtend stond het varkentje om vier uur op, kleedde zich aan en ging naar de open plek bij het meer om de appels te plukken, in de hoop hetzelfde te doen als de dag ervoor, maar de open plek was verder weg en hij had in de bomen klimmen om de appels te plukken. Toen, net toen hij op het punt stond uit de laatste boom te klimmen, met een zak vol appels, zag hij de wolf naderen en werd doodsbang. En nu, wat te doen?
De wolf arriveerde en zei:
'Je staat graag vroeg op, nietwaar, varkentje? Ben je eerder dan mij aangekomen? Hoe zijn de appels, zijn ze zoet?”
“Ze zijn geweldig,” zei het varkentje, dat zal ik je vertellen spelen één,” en gooide er één mooi appel zo ver als je kunt. De hebzuchtige wolf rende om hem te vangen, en het varkentje sprong op zijn beurt op de grond en rende zo snel als hij kon naar zijn huis, waarbij hij alle deuren en ramen goed op slot deed.
De volgende dag was de wolf er weer, maar nu erg boos. Hij sprak:
'Piggy, ik heb mijn geduld met jou verloren. Ik ga niet langer wachten, ik ga door de schoorsteen naar binnen en verslind je, net zoals ik dat met je broers deed!’
“Leugenaar” riep het varkentje, “je bent niets, je hebt mijn broers niet verslonden, ze zijn hier bij mij!” En de twee broers schreeuwden vanuit het huis zodat de wolf hen kon horen. Ondertussen hing het slimme varkentje een ketel vol water op in de open haard ontstaat een zeer hoog vuur. De wolf, die steeds woedender werd, begon door de schoorsteen te klimmen en was zo blind van haat dat hij de pot niet eens zag. Zodra hij het kokende water aanraakte, schreeuwde hij en sprong zo hoog dat hij door de schoorsteen vloog en bij het varkenshok terechtkwam. Precies op dat moment kwamen er jagers voorbij, en toen ze die woedende wolf zagen, doodden ze hem snel, waardoor de drie kleine broertjes en alle inwoners van die plaats voor altijd vrij bleven van de aanvallen van de wolf.
Sprookje de drie biggetjes
